Ekspertyza w zakresie mikroodżywiania

Medycyna oparta na zdrowiu PiLeJe

Koncepcja zapoczątkowana 30 lat temu

Jako pionier w dziedzinie mikroodżywiania, Laboratorium PiLeJe opracowuje rozwiązania, które są zgodne z jej koncepcją przewodnią: medycyna powinna oparta być na zdrowiu.

Koncepcja medycyny opartej na zdrowiu PiLeJe odnosi się do stanów pośrednich między zdrowiem, a chorobą. Postęp choroby następuje w postaci szeregu etapów, a w każdym z tych stanów pośrednich można podjąć działania w celu przywrócenia optymalnego stanu zdrowia.

Laboratorium PiLeJe w ścisłej współpracy z lekarzami, farmaceutami, biologami 
i dietetykami, opracowało podstawy mikroodżywiania.

Celem medycyny opartej na zdrowiu PiLeJe jest dostarczanie produktów zdrowotnych, które są:

• Zindywidualizowane, tj. skoncentrowane na osobie, a nie wyłącznie na występujących objawach, 
• Prewencyjne, ponieważ mają na celu utrzymanie równowagi funkcji fizjologicznych organizmu,
• Uzupełnieniem medycyny konwencjonalnej, zwiększające korzyści i zmniejszające negatywne skutki farmaceutyków.

Od prawie 30 lat te założenia nie uległy zmianie – dziś PiLeJe stosuje swoją koncepcję 
w rozwoju i doskonaleniu praktyk zdrowotnych.

Wysokiej jakości ekspertyza w zakresie mikroodżywiania

Chociaż zdrowy styl życia ma fundamentalne znaczenie dla osiągnięcia optymalnego poziomu zdrowia, produkty mikroodżywcze PiLeJe stanowią doskonałe uzupełnienie tych wysiłków.

Aby jakikolwiek składnik był skuteczny, musi spełnić odpowiednie parametry, czyli osiągnąć poziom działania i/lub wchłaniania w organizmie, we właściwej porcji i we właściwym czasie.

Zespoły badawcze w Centrach Składników i Projektów PiLeJe przestrzegają surowego zestawu procesów, aby zapewnić, że nasze mikroelementy zapewniają funkcjonalność 
i skuteczność:

• Wybór odpowiednich składników,
• Zapewnienie prawidłowego wchłaniania jelitowego (np. opracowanie receptur farmaceutycznych chroniących składniki przed kwasem żołądkowym),
• Zapewnienie wchłaniania składników we właściwym czasie (np. opracowywanie preparatów o przedłużonym lub opóźnionym uwalnianiu),
• Zapewnienie, że gotowy preparat gwarantuje jednorodność i powtarzalność dostarczanej porcji.

Kluczowa rola mikroelementów

Główne grupy mikroelementów

Wpływ diety na zdrowie, zarówno pod względem ilości, ale i jakości spożywanego pożywienia, nie budzi wątpliwości od bardzo wielu lat.

Poszczególne składniki diety można podzielić na dwie grupy: makroelementy 
i mikroelementy. 

Makroskładniki odżywcze dostarczają organizmowi „paliwa” lub energii, często mierzonej 
w kaloriach. Spożywane są w postaci tłuszczów, węglowodanów i białek. 

Mikroelementy są spożywane w mniejszych ilościach i nie dostarczają energii. Są jednak niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu, ponieważ odgrywają kluczową rolę w wielu procesach fizjologicznych. Z kilkoma wyjątkami organizm nie jest w stanie samodzielnie syntetyzować (lub wytwarzać) tych substancji. Dlatego muszą być pozyskiwane z pożywienia, które spożywamy.

Najbardziej znane mikroelementy to witaminy, minerały i pierwiastki śladowe.
Jednak w ciągu ostatnich trzydziestu lat odkryto także inne substancje, które okazały się równie istotne.

Niezbędne mikroelementy 

• Witaminy są niezbędne w wielu reakcjach chemicznych i enzymatycznych w organizmie. Przykładowo: witamina A jest niezbędna dla zdrowych błon śluzowych, skóry i oczu, 
  a witaminy z grupy B biorą udział w produkcji energii i prawidłowym funkcjonowaniu układu nerwowego.

• Pierwiastki śladowe (takie jak: chrom, żelazo, jod, miedź, cynk, itp.) i minerały (sód, potas, magnez, wapń, fosfor i siarka) wpływają na wiele funkcji życiowych.

• Polifenole, flawonoidy, karotenoidy: związki te nadają owocom i warzywom niepowtarzalne kolory i mają właściwości przeciwutleniające. Zwalczając wolne rodniki i stany zapalne, chronią komórki przed przedwczesnym starzeniem.

• Wielonienasycone kwasy tłuszczowe: dwa z nich są uważane za „niezbędne”, ponieważ muszą być pozyskiwane ze źródeł pokarmowych, a organizm nie jest w stanie ich syntetyzować.

• Kwasy tłuszczowe Omega 3,6 oraz 9 obecne są w konkretnych olejach, które możemy włączyć do swojej codziennej diety:

• Kwasy tłuszczowe omega-3 obecne są w największych ilościach w oleju rzepakowym i lnianym oraz w tłustych rybach. 
• Kwasy tłuszczowe omega-6 znajdziemy w olejach roślinnych (słonecznikowym, kukurydzianym). 
• Kwasy tłuszczowe omega-9 dostarczyć możemy prze spożywanie oliwy z oliwek.

Kwasy tłuszczowe odgrywają rolę w elastyczności błon komórkowych i są niezbędne dla neuronów, które składają się głównie z lipidów (tłuszczów). Odgrywają również ważną rolę w prawidłowym funkcjonowaniu wielu układów, zwłaszcza układu nerwowego, sercowo-naczyniowego i odpornościowego.

Aminokwasy egzogenne: organizm uzyskuje te związki poprzez fragmentację białek pokarmowych (zawartych w mięsie, rybach, jajach, produktach mlecznych i roślinach strączkowych). Niektóre, określane są jako „niezbędne”, ponieważ można je uzyskać wyłącznie ze źródeł dietetycznych, odgrywają ważną rolę w mikroodżywianiu: tak jest 
w przypadku tyrozyny i tryptofanu, które są prekursorami niektórych neuroprzekaźników zaangażowanych w prawidłowe funkcjonowanie mózgu. 

Przewód pokarmowy

Organizm nie może optymalnie funkcjonować, jeśli ekosystem trawienny, którego kluczowym elementem jest mikrobiota, nie stanowi skutecznej bariery przed patogenami i nie pozwala na prawidłowe przyswajanie wszystkich składników odżywczych dostarczanych 
w pożywieniu.

Mózg

Aminokwasy, pochodzące z białek, są wykorzystywane przez mózg jako prekursorzy 
w syntezie neuromediatorów. Te neuromediatory, niezbędne do przekazywania impulsów nerwowych są kluczowymi składnikami regulacji nastroju, snu i ogólnego samopoczucia. Mózg potrzebuje również tłuszczów, które są niezbędnymi cząsteczkami składowymi neuronów.

Ochrona komórek

Wystarczające spożycie mikroelementów przeciwutleniających chroni komórki poprzez wychwytywanie i neutralizowanie wolnych rodników, które powodują uszkodzenia komórek.

Komunikacja międzykomórkowa

Ta funkcja umożliwia skuteczną komunikację między naszymi tkankami i narządami. Błona komórkowa jest pod tym względem niezwykle ważna, ponieważ umożliwia przenikanie składników odżywczych i mikroelementów do komórek oraz pozwala komórce uwalniać hormony, neuromediatory oraz substancje prozapalne i przeciwzapalne, których organizm potrzebuje, aby zachować zdrowie.

Błona komórkowa zbudowana jest z lipidów (tłuszczów), a w szczególności 
z wielonienasyconych kwasów tłuszczowych. Kontroluje płynność i przepuszczalność komórek, a także wymianę substancji do i z komórki. 
Podobnie jak zapotrzebowanie organizmu na wystarczającą ilość kwasów omega-3, ponieważ odgrywają one istotną rolę w zapobieganiu szeregu patologii.

Niewystarczająca podaż mikroelementów i jej konsekwencje

Współczesne diety nie dostarczają wystarczającej ilości mikroelementów

Od końca lat 80. kilka dużych badań epidemiologicznych i badań żywieniowych przeprowadzonych we Francji wykazało, że nasze obecne diety nie zapewniają wystarczającego spożycia niektórych mikroelementów. 
Niski poziom witamin z grupy B, magnezu, żelaza i cynku jest szczególnie powszechny. 

Każda osoba reaguje inaczej, gdy jej organizm ma niską zawartość mikroelementów. Na niektóre organizmy wpływ jest minimalny, podczas gdy dla innych te niedobory mogą powodować dysfunkcje, które prowadzą do choroby bądź pogorszenia się stanu zdrowia. Potwierdzają to przeprowadzone badania naukowe.

Profil mikroelementów wymaganych przez każdą osobę jest indywidualnie unikalny

Wymagania te różnią się w zależności od predyspozycji genetycznych i stylu życia (poziom ćwiczeń, stres, jakość snu, itp.).

W związku z tym niektóre osoby są efektywnymi konsumentami dostępnych w pożywieniu mikroelementów, podczas gdy inne muszą dodatkowo spożywać ich więcej.

Niedobory mikroelementów mają realny wpływ na zdrowie.

Zaburzenia snu lub nastroju, zmęczenie, problemy ze skórą lub krążeniem, nawracające infekcje, bóle mięśniowo-szkieletowe… Niedobory mikroelementów mają udowodniony wpływ na zdrowie. Poniżej pewnego progu niski poziom staje się niedoborem, który może prowadzić do dysfunkcji organizmu.

Witamina C

Witamina C (kwas askorbinowy) bierze udział w tworzeniu tkanek (skóry, szkieletu, ścięgien, więzadeł…), wspomaga wchłanianie i magazynowanie żelaza oraz stymuluje mechanizmy obronne organizmu.

Występuje głównie w owocach i warzywach. Niedobór witaminy C powoduje szkorbut – chorobę charakteryzującą się zmęczeniem, krwawieniem z dziąseł, siniakami, bólami stawów i mięśni – która może być śmiertelna. 
Chociaż szkorbut jest obecnie bardzo rzadki, niski poziom witaminy C nagminny. 

Liczne badania wykazały, że witamina C, dzięki swoim właściwościom przeciwutleniającym 
i przeciwinfekcyjnym odgrywa ważną rolę w prawidłowym funkcjonowaniu układu odpornościowego oraz w prewencji chorób układu krążenia, niektórych nowotworów 
i patologii układu oddechowego. 

Witamina D

Witamina D umożliwia absorbcję wapna oraz fosforu, wspomaga także rozwój i mineralizację kości. Badania wykazały również, że ma działanie przeciwnowotworowe i odgrywa rolę 
w ochronie układu sercowo-naczyniowego. 

Tylko niewielki procent potrzebnej organizmowi witaminy D jest dostarczany z dietą. Głównie ze spożycia tłustych ryb.Reszta jest syntetyzowana przez organizm, gdy skóra jest poddana ekspozycji na promieniowanie ultrafioletowe ze słońca. 

Przyjmuje się, że celem efektywnej syntezy skórnej jest codzienna ekspozycja słoneczna trwająca minimum 15 minut w godzinach 10:00-15:00. Odsłaniając twarz, nogi oraz przedramiona. 
Szacunkowo, takie nasłonecznienie można przyrównać do 200 jednostek witaminy.

Można uznać, że 80% Francuzów ma niski poziom lub niedobór witaminy D, co może wynikać z niewystarczającej syntezy w organizmie. Każdy niedobór pogarsza się z wiekiem 
i jest bardziej widoczny zimą ze względu na mniejsze możliwości ekspozycji na słońce. Wymagania są wyższe u dzieci i kobiet w ciąży. 

Niedobór witaminy D może powodować krzywicę u dzieci i upośledzenie mineralizacji kości 
u dorosłych. Jest czynnikiem ryzyka wystąpienia osteoporozy. 

Magnez

Magnez odgrywa rolę w prawie wszystkich funkcjach metabolicznych organizmu. Bierze udział w przekazywaniu impulsów nerwowych, równowadze kwasowo-zasadowej i regulacji układu sercowo-naczyniowego oraz tworzeniu tkanek. 

Magnez pozyskujemy z roślina strączkowych, pieczywa pełnoziarnistego oraz zbóż 
i orzechów z dużą zawartością oleju (orzechy włoskie, migdały, itp.).

Pierwszymi objawami niskiego poziomu magnezu są nerwowość, zmęczenie, drgawki 
i drżenie mięśni i powiek, zaburzenia snu, skurcze mięśni i kołatanie serca. 

Uważa się, że 7 na 10 Francuzów nie spożywa wystarczającej ilości magnezu.

Witamina B9

Ta witamina jest kluczowa dla kobiet w ciąży. Witamina B9 (kwas foliowy) bierze udział 
w zamknięciu cewy nerwowej zarodka. Jeśli matka ma niedobór, rdzeń kręgowy dziecka może być zniekształcony (rozszczep kręgosłupa), co może spowodować poważną niepełnosprawność, a nawet śmierć nienarodzonego dziecka. 

Szacuje się, że prawie połowa wszystkich kobiet w wieku rozrodczym ma niedobór witaminy B9 i tym samym jest narażona na to ryzyko. 
Jako środek zapobiegawczy zaleca się suplementację kwasu foliowego wszystkim kobietom na 4 tygodnie przed poczęciem i do 8 tygodni w przypadku braku miesiączki. 
Kobiety z grupy podwyższonego ryzyka (wady rozwojowe w wywiadzie) mogą przyjmować suplementację w wyższych dawkach.

Witamina B12

Witamina B12 nazywana też kobalaminą bierze udział w syntezie DNA i kwasów tłuszczowych, w produkcji energii oraz w funkcjonowaniu układu nerwowego. Część zapotrzebowania organizmu na witaminę B12 jest dostarczana w pożywieniu (mięso, wątroba, ryby, jaja i ser), a pozostała część jest syntetyzowana przez mikroflorę jelitową. 

Niski poziom kobalaminy powoduje zmęczenie, pogarsza samopoczucie i pamięć.

Weganie są bardziej narażeni na niedobór witaminy B12. Natomiast osoby z przewlekłą chorobą zapalną jelit i osoby starsze mają mniejszą zdolność przyswajania tej witaminy.

Jod

Jod jest niezbędny do prawidłowej produkcji hormonów tarczycy. Hormony te odgrywają ważną rolę w rozwoju mózgu i wielu funkcjach metabolicznych organizmu. 

Jod występuje we wzbogaconej soli kuchennej, owocach morza, rybach i wodorostach. 

U dorosłych niedobór jodu może powodować zmęczenie, wypadanie włosów, zaparcia, nadwrażliwość na zimno, przygnębienie i suchość skóry. 
U dzieci może zakłócać ich rozwój procesów poznawczych.

Głównymi grupami ryzyka niskiego poziomu lub niedoboru jodu są kobiety w ciąży (w czasie ciąży zapotrzebowanie na jod jest znacznie zwiększone), weganie oraz osoby na diecie ubogiej w sól.

Żelazo

Żelazo jest składnikiem hemoglobiny, białka nadającego kolor krwinkom czerwonym 
i odpowiedzialnego za transport tlenu do tkanek. 

Głównymi źródłami żelaza są produkty spożywcze pochodzenia zwierzęcego (mięso, wątroba, ostrygi) oraz niektóre rośliny, zwłaszcza rośliny strączkowe. 
Należy jednak pamiętać, że żelazo pochodzenia zwierzęcego jest lepiej przyswajane przez organizm niż żelazo pochodzenia roślinnego. 
Witamina C ułatwia wchłaniania żelaza, gdy jest przyjmowana w tym samym czasie. 

Pierwszymi objawami niedoboru żelaza są zmęczenie, bladość skóry, duszności i większa podatność na infekcje.

Według WHO deficyt żelaza jest najczęstszym niedoborem na świecie. Głównymi przyczynami niskiego poziomu żelaza lub jego niedoboru jest przewlekła utrata krwi (obfite lub przedłużające się krwawienia miesiączkowe, krwawienia z przewodu pokarmowego, hemoroidy, itp.) oraz niedostateczne spożycie, w niektórych przypadkach spowodowane niezbilansowaną dietą, np. źle zarządzana dieta wegetariańska lub wegańska. 
Przewlekłe stany zapalne, otyłość i ciąża są również czynnikami ryzyka niedoboru żelaza ze względu na obniżony poziom wchłaniania jelitowego lub większe zapotrzebowanie.